Wilma Frederiks

Soms moet je eerst door je knieën gaan: je ogen vlak boven de grond, je kijkt tussen twee bomen door. Of vanachter een lage heuvel in de verte. Je blik scheert laag over het strand. Of je kijkt reikhalzend het bladerdek in.

Wilma Fredriks danst al dertig jaar en schildert. Ze gebruikt en probeert allerlei gereedschappen en materialen om de olieverf aan te brengen en te bewerken: een spatel, maar ook boomschors, een touw, een kam, tandenborstel of een kastanjebolster. Kleuren kunnen spelen of schuren.

“Schilderen is voor mij als contact-improvisatie in een open ruimte, elk moment is belangrijk. Je kiest een standpunt, maar alles kan verschuiven tijdens het werken. Dan kan je nieuwe vormen creëren en ook landschappen. Een wereld die je uitnodigt. Je moet lef hebben om het uit te proberen.”